Christie Agatha ĹmierÄ w chmurach

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Zdanie zakończyła pełnym patriotycznego uniesienia chrząknięciem.
Mitchell potrząsnął głową z niedowierzaniem.
A jednak to mi ciąży. Za każdym razem, gdy jestem na służbie, czuję się podenerwowany. A
poza tym ten dżentelmen ze Scotland Yardu ciągle mnie wypytuje, czy w czasie lotu wydarzyło się
coś niezwykłego lub nagłego. Dlatego mam ciągle wrażenie, że musiałem o czymś zapomnieć&
chociaż wiem, że o niczym nie zapomniałem. To był pod każdym względem najzwyklejszy lot aż
do chwili, gdy to się stało.
Dmuchawki i strzałki& to pogańskie. Tak bym to nazwała stwierdziła pani Mitchell.
Ma pani rację odrzekł Poirot z uprzejmie schlebiającą miną. jakby uderzyła go celność jej
spostrzeżeń. W ten sposób w Anglii nie popełnia się morderstwa.
Racja.
Wie pani, mógłbym nawet odgadnąć, z jakiej części Anglii pani pochodzi.
Z Dorset. Niedaleko od Bridport. Stamtąd pochodzę.
Zgadza się rzekł Poirot. To cudowny zakątek świata.
Tak, rzeczywiście. Londyn nie może się nawet porównywać z Dorset. Moja rodzina mieszka w
Dorset od ponad dwustu lat& Dorset, jeśli tak to można określić, płynie w moich żyłach.
Tak, istotnie. I znowu zwrócił się do stewarda: Jest jedna rzecz, o którą chciałbym pana
zapytać, Mitchell.
Steward zmarszczył brwi.
Powiedziałem już wszystko, co wiem& naprawdę wszystko, sir.
Tak, tak& ale to taki drobiazg. Zastanawiałem się tylko, czy coś na stoliku to znaczy, na
stoliku Madame Giselle zostało ruszone?
Myśli pan o chwili, gdy ja& gdy ja odkryłem, że ona& ?
Tak. Ayżeczki, widelce& solniczka. Wszystko jedno co.
Mężczyzna potrząsnął głową.
Na stoliku nic nie było. Wszystko zostało zabrane, poza filiżanką od kawy. Ja osobiście nic nie
zauważyłem. Nie sądzę. Zresztą byłem zbyt przejęty. Ale powinna to wiedzieć policja, sir; oni
bardzo dokładnie przeszukali samolot.
No dobrze rzeki Poirot. To i tak nie ma znaczenia. Muszę kiedyś pomówić z pańskim
kolegą, Davisem.
On teraz lata o ósmej czterdzieści pięć, sir.
Czy bardzo przejął się tą sprawą?
Och& no, widzi pan, sir, on jest młody. Jeżeli już pan o to pyta. to muszę powiedzieć, że jego
wszystko prawie bawiło. Ekscytowało. Każdy stawiał mu drinki, aby usłyszeć historię morderstwa.
Czy on może ma jakąś przyjaciółkę? zapytał Poirot. Bez wątpienia ten jego związek ze
zbrodnią musi być dla niej podniecający.
Zaleca się do córki starego Johnsona z baru Pod Koroną i Piórami wyjaśniła pani
Milchell. Ale ona jest bardzo roztropną dziewczyną& ma głowę na karku. Jej się nie podoba, że
jest wplątany w morderstwo.
Bardzo rozsądny punkt widzenia powiedział Poirot wstając. Dziękuję panu, panie
Mitchcll, i pani. Proszę również, drogi przyjacielu, żeby pan się tym specjalnie nie przejmował.
Kiedy wyszedł, Mitchell powiedział:
Te głupki z ławy przysięgłych przekonane były, że on to zrobił. Ale według mnie on jest z
Secret Service.
A ja uważam, że tkwią w tym bolszewicy.
Z drugim stewardem, Davisem, Poirot spotkał się kilka godzin pózniej w barze Pod Koroną i
Piórami . Zadał mu te same pytania co Milchellowi.
Zostało coś ruszone?& Nie, sir. Chodzi panu o to. czy coś przewrócono lub coś w tym sensie?
No, powiedzmy, może czegoś brakowało albo coś zniknęło ze stolika& lub może znajdowało
się na nim coś niezwykłego&
Davis odpowiedział wolno:
Było tam coś zauważyłem to, gdy sprzątałem po zakończeniu przeszukiwania samolotu przez
policję ale nie sądzę, aby to było coś, czego pan szuka. Zmarła miała na talerzyku dwie łyżeczki
do kawy. Kiedy podajemy w pośpiechu, może się zdarzyć, że podamy dwie łyżeczki. Zauważyłem to,
ponieważ jest taki przesąd, że dwie łyżeczki na spodeczku oznaczają wesele.
A może na jakimś innym talerzyku brakowało łyżeczki?
Nie, sir, tego nie zauważyłem. Mitchell, albo ja, musieliśmy zabrać ten talerzyk i filiżankę z
dwiema łyżeczkami jak już mówiłem, czasami w pośpiechu zdarzają się takie rzeczy. Właśnie
przed tygodniem położyłem do ryb podwójne noże i widelce. Ale lepiej wziąć za dużo, niż o czymś
zapomnieć, bo wtedy trzeba się wracać.
Poirot zadał jeszcze jedno pytanie, trochę żartobliwie:
Co pan myśli o francuskich dziewczętach, Davis?
Wystarczą mi angielskie, sir.
I uśmiechnął się do pulchniutkiej blondyneczki za barem.
Rozdział osiemnasty
Przy Queen Victoria Street
Pan James Ryder był raczej zdziwiony, kiedy doręczono mu wizytówkę z napisem: ,,Monsieur
Herkules Poirot .
Wiedział, że zna to nazwisko, ale w tym momencie nie mógł sobie przypomnieć skąd.
Och, to ten facet! powiedział wreszcie do siebie i polecił urzędnikowi, aby wprowadził
gościa. [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podobne