Courths Mahler Jadwiga Przez cierpienie do szczescia

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

n
gniewasz, Lilly.
ym to wszystko zniosła, ale tak mi żal Lothara. Popatrz, on z tym
Gniewać się na ciebie? Ach, Annedore, na to za bardzo cię Olm
uwielbieniem życia, pogodnym usposobieniem, z tą swoją
W międzyczasie Annedore zdążyła się przebrać. Spojrzała na c 1
ością do wszystkiego, co dobre i piękne, musi biedować, musi
zegarek. Mamy jeszcze pół godziny czasu. Może pójdziemy na
? iern dozować sobie każdą drobną przyjemność, jaką chce sprawić,
czas na taras, Lilly?
zaś gdy jegO własny brat ma wszystkiego w bród, a skąpi każdego
Chętnie. Może zastaniemy na dole Lothara. On się ucieszy, jfj & j którego trzeba wydać na Lothara. Nie masz pojęcia, co Lothar
jeszcze przez chwilkę dotrzymasz nam towarzystwa. Już i tak był bard2"!
^cierpieć... a ja z nim.
Zd
y - - .^ Annedore pogłaskała Lilly po włosach. Gdybym
t
56
s\vee m�^a Wam pomóc, Lilly powiedziała współczująco z głębi
dobrotliwego serca. I znowu wezbrała w niej złość na hrabiego
57
Riidigera, który kazał swym bliskim krewnym biedować przez n
skąpstwo.
koniu, pojedziemy wierzchem do Rottbergu we trójkę,
na
A przecież naprawdę nie wygląda na człowieka o podłym cha
się
terze, pomyślała. Znowu poczuła ten ostry ból w piersi, którego
ństwo przystało na to skwapliwie. Na to cieszę się
potrafiła sobie wytłumaczyć.
^�'i -P baronówno, i będę dla pani zapalonym nauczycielem,
5ZCZe
Ramię przy ramieniu poszły teraz obie młode damy na taras. 7,
" mogli już wkrótce wybrać się na tę wycieczkę powiedział
zastały hrabiego Lothara, który znudzony przeglądał czasopisn fSfpatrząc jej głęboko w oczy.
Zerwał się na ich widok i wyszedł im naprzeciw. Jego rozpromieni)
W tym momencie wszedł na taras pan zamku, i jednocześnie
spojrzenie zapadło głęboko w przepełnione współczuciem serce y
ochód zajechał przed bramę.
nedore. Zachowywała się wobec niego szczególnie miło i dobrotliwie
5
Hrabia Riidiger przywitał się ze swoim rodzeństwem poważnie
odczuwała palące pragnienie, żeby móc przyjść mu z pomocą.
kojnie i. jak Annedore dla samej siebie skonstatowała, bez ciepła,
Jakże łatwo mogłabym to zrobić, pomyślała. Co by to dla mn
p tem zwrócił się do niej. Jeżeli jest pani gotowa, baronówno, to
znaczyło, gdybym z mojego wielkiego majątku podjęła dziesięć tysię
możemy zaraz wyruszać.
marek, aby mu je dać. Wówczas wydobyłby się ze wszystkich tarapató1 Podniosła się natychmiast z fotela. Jestem gotowa, wezmę jeszcze
Ale nie wypowiedziała na głos tej myśli. I w końcu pocieszyła się ty
tylko z sieni kapelusz i płaszcz.
przekonaniem, że hrabia Riidiger mu przecież pomoże.
Skłonił się i podał jej ramię, aby poprowadzić ją do samochodu.
On musi to zrobić. W przeciwnym razie będę nim pogardzała, jei
W sieni, kiedy ona zakładała kapelusz przed lustrem, wziął od służącego
tak na zimno skaże swego brata na zgubę, myślała.
jej płaszcz i pomógł jej go założyć.
Hrabia Lothar i jego siostra podeszli do balustrady tarasu i patrzyli
l
w ich stronę. Annedore pomachała im z uśmiechem ręką, kiedy wsiadała
Wszyscy troje gawędzili ze sobą z ożywieniem i w podnieceniij
do wozu. Do widzenia! zawołała serdecznie.
Hrabia Lothar nawet parę razy głośno się roześmiał. Wówczas A
Również hrabia Riidiger pomachał swojemu rodzeństwu. Ale
nedore znowu pomyślała: oczy się śmieją, ale serce krwawi. I dlatego ti
Annedore wydało się to pożegnanie chłodne i powściągliwe.
śmiech sprawiał jej ból.
W trakcie rozmowy hrabia Lothar powiedział: Jaka szkoda, że na
możemy być przy tym, kiedy pani po raz pierwszy po tak długim czas|
przekroczy znowu próg swego rodzinnego domu, baronówno
nedore.
Wydała się sama sobie niewdzięczną, że nie tylko nie żałuje.
nawet się z tego cieszy.
Przez chwilę hrabia Riidiger i Annedore siedzieli w milczeniu na-
Może będziemy mogli w najbliższych dniach raz jeszcze pojech*
Prceciwko siebie. Teraz mieli czas i okazję, żeby się badawczo sobie przyj-
do Rottbergu. Wówczas będę już tam trochę zadomowiona i będę mój?
^ec. Oczy Annedore wisiały na rysach twarzy jej towarzysza jak zaklęte.
przyjąć pana i Lilly jako pani zamku. Hrabia Riidiger pozwala
obl mo�ł� to być możliwe, ażeby człowiek z tak szlachetnym
jezdzić do Rottbergu tak często, jak tylko zapragnę.
'czem, z tak bezwzględnie wytworną powierzchownością miał małos-
Trzymamy panią za słowo odparł Lothar chętnie by1!
K
�^- Podłą duszę?
kiedyś zwiedził zamek Rottberg.
Hr K-St C^ka tylko surowy i twardy, bo jest nieszczęśliwy, myślała.
Była rada, że tą obietnicą może ulżyć swemu zgnębionemu s"i
a
Riidiger zwrócił nagle na nią oczy.
mieniu. Powinien pan to zrobić. A jak już będę trochę pewni J
59
58
Na moment zalśniły one ciepłem, gdy spoczęły na rysach tej
, pani patrzeć w Lindecku na różne rzeczy, które mogłyby
1gla
dziewczęcej twarzy. Uznał, że Annedore wspaniale się rozwinęła i
przygnębiająco na pani młodą duszę.
te jej ciemnoniebieskie oczy prześwieca bogata dusza.
twarz miała wyraz, który dziwnie ją wzruszył.
Jakżeby się jej rodzice cieszyli, gdyby swoje dziecko takie
~ obawiam się, że i teraz przyjechałam w niedogodnym dla pana
przed sobą ujrzeli, pomyślał.
__ powiedziała.
I było mu jej żal, bo była sierotą. Robił sobie wyrzuty, że przez te tr*
vf'leżał przez chwilę i patrzył na nią badawczo. Potem pokręcił
lata, gdy przebywała na pensji, nie zatroszczył się o nią osobiście, ^j
aco głową. Nie, na pewno nie. Nigdy nie mogłaby pani tu
było to już dziś dla niego żadnym przekonywającym usprawied
f*rZetechać w niedogodnym dla mnie czasie. Przykro mi tylko, że nie
liwieniem, że to stosunki w jego domu skłoniły go do tego, iż trzymał i
mogę Pani zaofiarować bardziej pogodnego nastroju.
do tej pory z dala od siebie.
__ O, niech się pan tym nie przejmuje! Ja się do tej pory bardzo
Westchnął ciężko. Musi mi pani wybaczyć, droga Annedore, j
dobrze czułam w Lindecku.
jestem takim cichym towarzyszem podróży. Mam tę nieprzyjemną cecin
Znowu popatrzył na nią badawczo.
samotnych ludzi, że jestem bardzo milczący powiedział.
Zaprzyjazniła się pani z moją siostrą przez te dni? Słyszałem, że
W zamyśleniu popatrzyła mu w oczy. Nazwał się samotnyj
jesteście na ty.
człowiekiem, on, przy którym stali dotąd młoda żona, brat i siostra.
Zdawało jej się, że w jego oczach czyta jakby dezaprobatę. Usztyw-
Proszę pana, panie hrabio, niech pan na mnie nie zwraca uwagi
niło to jej przekorę. Tak, Lilly zaofiarowała mi uprzejmie swoją
Ja też jestem naturą milczącą. Ja też jestem samotnym człowiekiem. [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podobne