[ Pobierz całość w formacie PDF ]

u\
ył sobie w nocy w łó\
ku. Być mo\
e po prostu, zanim
rozpocznie głęboką i wa\
kÄ… rozmowÄ™, chce spokojnie
przyswoić przynajmniej kilka mikrogramów kofeiny.
- Nie u\
ył sobie w łó\
ku? - powtórzyła Amelia
zakłopotana, lecz w pełni przekonana o swojej racji - o tym, \
e
ten rzekomo opanowany Vaughan Mason w istocie jest mocno
poirytowany, poniewa\
w przeciwieństwie do większości
kobiet nie poddała się jego niezaprzeczalnemu urokowi. -
MÄ™\
czyzna, który nazywa to  u\
ywaniem sobie w łó\
ku",
doprawdy nie jest facetem, z jakim chciałabym je dzielić.
- A kobieta określająca seks słówkiem  to" najwyraz
niej
nie wie, czym jest dobra zabawa.
- Czyli twoim zdaniem jestem oziębła, tak? - Poznała z
lekkiego drgnienia brwi Vaughana, \
e trochę go zaszokowała,
tote\
zaatakowała mocniej, jak nauczyły ją lata uprawiania
zawodu dziennikarki: - Więc uwa\
asz, \
e nie lubiÄ™ seksu,
poniewa\
nie zechciałam przespać się z tobą i dołączyć do
licznego grona zdobyczy? Właśnie tak sądzi twoje
nadwra\
liwe męskie ego?
Vaughana teraz ju\
wyraz
nie zakłopotała jej śmiałość;
stracił dotychczasowe opanowanie.
- Posłuchaj, Amelio, zapomnijmy o początku tej rozmowy
i zacznijmy jeszcze raz - poprosił.
Delektowała się przez chwilę swoim triumfem, po czym
ustąpiła.
- Dzień dobry, Vaughanie.
- Dzień dobry, Amelio. Czy dobrze spałaś?
- Właściwie nie, a ty?
- Fatalnie - pozwolił sobie na drobne kłamstewko. -
SÅ‚uchaj, czy uznasz, \
e cię unikam, jeśli dziś rano zostawię cię
samą, a po południu porozmawiam w cztery oczy z panem
Chengiem?
 - Oczywiście, \
e nie - odparła, wzruszając ramionami. -
Mam mnóstwo roboty, a poza tym nie jestem dzieckiem, które
musisz bez przerwy zabawiać.
- Moglibyśmy spotkać się na lunchu... - Skrzywił się
lekko, zanim jeszcze dokończył zdanie.
- Tylko \
e...? - rzuciła domyślnie.
- Przypomniałem sobie właśnie, \
e mam siÄ™ z kimÅ›
spotkać. - Wahał się przez dłu\
szą chwilę, czy mówić dalej. -
Właściwie mogłabyś pójść ze mną, pod warunkiem, \
e
zachowasz dla siebie to, co usłyszysz.
- To się rozumie samo przez się - odrzekła. Była
naprawdę zaciekawiona, zwłaszcza \
e po raz pierwszy
widziała Vaughana tak niepewnego i niezdecydowanego.
- Mam spotkanie z dyrektorem szpitala dziecięcego -
powiedział z lekkim grymasem, jakby \
ałował, \
e w ogóle to
mówi. - Co roku przekazuję im niewielką dotację.
- Tak niewielkÄ…, \
e zapraszają cię na lunch, ilekroć jesteś
w Melbourne?
- No dobrze, więc znaczną dotację - przyznał niechętnie. -
Rzecz w tym, \
e dyrektor Sam Marcus nalega, \
ebym ujawnił
publicznie mojÄ… pomoc.
- Więc zrób tak - poradziła Amelia rzeczowym tonem. -
W twojej obecnej sytuacji z pewnością nie zaszkodzi odrobina
pozytywnej reklamy.
Prawie wszystkie sławy, z którymi przeprowadzałam
wywiady, co i raz robią obchód szpitalnych oddziałów
dziecięcych, \
eby poprawić swój wizerunek w mediach.
- Ale ja nie jestem \
adną sławą, \
adnym gwiazdorem pop
- ' zaoponował. - Jestem zwyczajnym facetem. Posłuchaj,
Amelio, robię to, bo chcę. Po prostu dla siebie. I tak właśnie
powiem dziÅ› Samowi.
Amelia nie była do końca przekonana. Słyszała ju\
zbyt
wielu sławnych ludzi utrzymujących, \
e ich wyrachowana
działalność dobroczynna jest spontanicznym gestem.
Ostatecznie rzecz sprowadzała się do tego, \
e szpitale
potrzebowały pieniędzy, Vaughan zaś potrzebował
pozytywnej reklamy - tak więc obie strony na tym korzystały.
- Skoro zale\
y ci na utrzymaniu tego w sekrecie, czemu
zapraszasz mnie, dziennikarkę? - zapytała cynicznie.
- Nie owijasz niczego w bawełnę, prawda? - rzucił Mason
z nieco wymuszonym uśmiechem.
- Pamiętam po prostu, co powiedziałaś o zyskaniu
pełniejszego obrazu. Po za tym sądzę, \
e szpitalowi przyda siÄ™
poparcie obiecujÄ…cej \
urnalistki.
Nadzwyczaj hojna dotacja byłaby lepszym określeniem,
uznała Amelia, wchodząc do wytwornej restauracji.
Niewielkie datki z pewnością nie zasłu\
yłyby na taki
pięciogwiazdkowy rewan\
.
Rzuciła okiem na stolik, przy którym siedział Vaughan ze
swym towarzyszem, i nachmurzyła się. Mason powiedział,
\
eby przyszła o pierwszej po południu. Zjawiła się nawet pięć
minut wcześniej, tymczasem obaj mę\
czyz
ni pili ju\
końcową
kawÄ™.
Vaughan wstał na jej powitanie i przedstawił ją Samowi.
- Przepraszam, ale wynikły nieprzewidziane okoliczności [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

kajaszek.htw.pl