Maxwell Megan ProĹ Mnie, o co chcesz 06 ProĹ mnie, o co chcesz i ufaj mi

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

wiem, gdzie są. Nie pytam. Dalej jestem nabzdyczona za tę
rozmowę ubiegłej nocy.
Gdy wsiadam do samochodu, żadne z nas się nie odzywa.
Nie włączamy też muzyki. Eric prowadzi ulicami Monachium i
wjeżdża w końcu na jakiś parking.
Wysiadamy i idziemy, trzymając się za ręce. Przewietrzyłam
się na świeżym powietrzu i powoli wraca mi uśmiech. On się nie
odzywa. W swoim ciemnym garniturze wygląda imponująco, a ja
jestem dumna, że trzyma mnie za rękę. Nagle, dochodząc do rogu
ulicy, patrzę zaskoczona na to, co jest naprzeciw, i mówię.
Chyba mi nie powiesz, że tam idziemy.
Eric kiwa głową i pyta:
To jest most, na którym byłaś kilka miesięcy temu, prawda?
Potwierdzam i mam oczopląs.
Przede mną znajduje się Kalebsteg z setkami kłódek
zakochanych i sama nie mogę uwierzyć w to, o czym myślę.
Przechodzimy przez ulicę i gdy zaczynamy iść po
drewnianych deskach mostu, Eric obejmuje mnie i mruczy:
Pamiętam, jak mówiłaś mi, że podobało ci się tutaj i że
widziałaś mnóstwo kłódek zakochanych, prawda?
Przytakuję& Jeżeli przyjechaliśmy tutaj, żeby przyczepić tu
to, co myślę, to zacałuję go na miejscu na śmierć!
On nadal jest poważny, ale nie nabierze mnie, ma wygięte w
górę usta, więc mówię:
Naprawdę przyczepimy tutaj kłódkę?
Zaskakując mnie ponownie, Eric wyciąga pomalowaną na
czerwono i niebiesko kłódkę, na której wygrawerowane są nasze
imiona, i pokazując mi ją, pyta:
Gdzie chcesz, żebyśmy ją zapięli?
Podnoszę dłoń do ust. Jestem taka wzruszona. Mam jeden z
moich skurczy. Czuję się fatalnie. On zmienia wyraz twarzy i błaga
mnie:
Nie& nie& nie& proszę cię kochanie, nie płacz teraz.
Jednak podwoje moich oczu otwierają się i płaczę zupełnie
bez umiaru. Ludzie, którzy nas mijają, gapią się na nas, a Eric
prowadzi mnie do ławeczki, gdzie mnie sadza. Wyjmuje
natychmiast chusteczkę z kieszeni i ocierając mi łzy, mruczy z
czułością:
Ech& maleńka. Czemu teraz płaczesz? Nie podoba ci się
pomysł, żebyśmy zapięli tu naszą kłódkę?
Usiłuję coś powiedzieć, ale wydobywa się ze mnie tylko
niezrozumiały bulgot.
Eric obejmuje mnie. Przytulam się do niego, a kiedy trochę
się uspokajam, szepczę:
Przepraszam, Ericu& Przepraszam.
Za co, kochanie?
Za to jaka jestem dla ciebie ostatnio niedobra.
On się uśmiecha. Jest samą miłością. I z czułością
szczebiocze:
To nie twoja wina, kochanie. To hormony.
To sprawia, że znowu zaczynam płakać, i pomiędzy atakami
czkawki, jak debil, odpowiadam:
Hormonów i moja& to moja bardzo wielka wina. Tak mnie
wszystko wkurza ostatnio, że&
Nic nie szkodzi, słoneczko. Jesteś przerażona. Ja to
rozumiem. Rozmawiałem z twoją lekarką i&
Rozmawiałeś z moją lekarką?
Eric przytakuje i odpowiada ostrożnie:
Musiałem z kimś porozmawiać, inaczej ja też dostałbym
szajby, maleńka. Gadałem z Andresem i powiedział mi, że z Fridą
było tak samo, gdy była z ciąży z Glenem. Mimo to poprosiłem o
wizytę twoją ginekolog. Przyjęła mnie dziś rano i powiedziała, że
u niektórych kobiet podczas ciąży popęd seksualny jest znacząco
podwyższony. Wyjaśniła mi, że organizm, aby utrzymać ciążę,
pompuje do krwiobiegu ogromne ilości progesteronu i estrogenu, a
konsekwencją tego jest przemożna potrzeba seksu, jaką
odczuwasz.
I ty samiuteńki poszedłeś, żeby o to zapytać?
Eric uśmiecha się i odpowiada.
Tak, samiuteńki.
Potakuję, potakuję i potakuję.
Eric mnie całuje. Ja całuję jego.
Eric mnie obejmuje. Ja obejmuję jego.
Zakochana i oszalała na punkcie mojego Niemca, wskazuję
na stronę mostu i mówię:
Tam chcę przypiąć naszą kłódkę.
Wstajemy i podchodzimy, trzymając się za ręce, do miejsca,
o którym mówię. Otwieram kłódkę, całuję ją, Eric też i
zaczepiamy ją na barierce mostu. Potem on chwyta moją dłoń i
rozbawieni, wyrzucamy wspólnie kluczyk do rzeki i całujemy się.
Kiedy schodzimy z mostu, pyta mnie:
Gdzie chcesz, żebym cię zaprosił na obiad?
Nie jestem zbyt głodna. Moje ciało jest trochę wymęczone,
ale nie chcąc mu robić przykrości, mówię z wielkim uśmiechem:
Dałabym się zabić za takiego precla, jakie robi ojciec
Bj�rna, maczanego w sosiku.
Eric przytakuje, uśmiecha się i razem wracamy wolnym
krokiem na parking.
Gdy podjeżdżamy pod restaurację, zaraz po wejściu
zauważamy Bj�rna wystrojonego w garnitur, tak jak Eric,
rozmawiającego ze swoim ojcem. Widząc nas, nasz przyjaciel
uśmiecha się i pyta:
A co wy tutaj robicie?
Chcemy coś zjeść odpowiadam.
Dałaby się zabić za precla twojego ojca z sosikiem
wyjaśnia Eric.
Wszyscy trzej mężczyzni patrzą się na mnie, aż w końcu
ojciec Bj�rna mówi:
Teraz, zaraz ci takiego zrobię, ślicznotko. Idzcie do salonu.
Tam będziecie mieli więcej spokoju.
Zjesz z nami? pyta Eric swojego przyjaciela.
Bj�rn potwierdza, a kilka minut pózniej rozkoszuję się
pysznymi preclami i przy okazji rozmawiamy rozbawieni. Gdy
kończymy jeść, nakłaniamy Bj�rna, żeby pojechał z nami na
zakupy do centrum handlowego. Musimy kupić dla Meduzy
łóżeczko. Odkładałam to na ostatni moment, żeby znać płeć, ale w
tych okolicznościach nadszedł moment, żeby to wreszcie zrobić.
Kiedy jesteśmy już w centrum handlowym, wchodzimy do
ogromnego sklepu z rzeczami dla niemowląt. Przez cały ten czas
Eric i ja nie byliśmy razem na zakupach ani razu, więc teraz mamy
zamiar się tym nacieszyć i dostajemy małpiego rozumu. Kupujemy
łóżeczko, Bj�rn kupuje nam śliczny czerwony samochodzik,
mamy też wszystko inne, co potrzebne i niepotrzebne. Podajemy
nasz adres, żeby przywiezli nam to wszystko do domu.
Trzy godziny pózniej Bj�rn i Eric nie dają już rady, ale ja
mam ochotę na dalsze zakupy, a widząc ich słaby entuzjazm,
proponuję, żeby poszli na kawę albo whiskey w barze, a ja w tym
czasie zaliczę jeszcze kilka sklepów, do których chcę zajrzeć.
Zachwyceni, przyjmują moją propozycję, więc po
tysiąckrotnym zapewnieniu Erica, że mam przy sobie swoją
komórkę, zostawiam ich.
Gdy wychodzę ze sklepu, w którym kupiłam podgrzewacz do
butelek, jestem zmęczona i mam kolejne skurcze. Ten był znacznie
mocniejszy niż inne. Zatrzymuję się, oddycham, a kiedy mi
przechodzi, kontynuuję swój obchód.
Zaglądam do różnych sklepów, a skurcze się powtarzają. [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podobne