[ Pobierz całość w formacie PDF ]

spojrzenia. Zwierzątka podskoczyły do góry, jakby zdumione tą rewelacją.
- O rety! Ona naprawdę jest tą małą dziewczynką - oznajmił lew takim tonem, jakim sir Izaak Newton
mógł obwieścić prawo powszechnego cią\
enia. Królowi Pingwinowi
najwyraz
niej odebrało mowę. Megan natomiast z radością klasnęła w rączki.
- Pobawisz się ze mną? - zapytał lew.
- Nie, nie z nim, ze mną! - zaprotestował gwałtownie pingwin. - Mnie wez
najpierw.
Megan roześmiała się w głos i wyciągnęła rączki w stronę maskotek, by przygarnąć je do siebie.
Zwierzątka rzuciły się na nią, przewróciły ją na plecy i natychmiast znalazły się na niej, powodując nową
falę chichotów.
Christopher patrzył na to wszystko w milczeniu. Pomyślał, \
e gdyby istniał jakiś sposób na uchwycenie tej
chwili, utrwalenie jej, zamknięcie w butelce, mógłby zrobić na tym fortunę.
Zabutelkowane szczęście.
Naraz Megan wycelowała pulchny paluszek w stronę drzwi.
- Pan - powiedziała wyraz
nie.
14
T.J. obejrzała się za siebie i na widok Christophera wstrzymała oddech. Z perspektywy podłogi zdawał się
jeszcze wy\
szy ni\
w rzeczywistości. Zawstydzona, szybko wstała i schowała dłonie w tylne kieszenie
spodni. Dlaczego, do licha, nie zamknęła drzwi przed zabawą z Megan?
- Przepraszam - powiedziała. - Przeszkodziłyśmy ci? Scena, która się przed chwilą rozegrała, była tak
rozbrajajÄ…ca, i\
Christopher zapomniał o swoich kłopotach w porozumiewaniu się z dziećmi. Nie odrywając
oczu od dziewczynki, zrobił krok w jej kierunku. Mała naprawdę wyglądała jak kopia swojej ciotki, albo
raczej tak, jak Theresa zapewne wyglądała w dzieciństwie,
- Chodzi ci o to, czy mnie obudziłyście? Fakt, wstałem, \
eby zobaczyć, co się dzieje - odparł. - Ale gdy
widzÄ™, \
e z
ródłem tej radości są zabawki, które ze sobą przywiozłem...
- No tak... Hm, ta walizka... - T.J. zaczerwieniła się niczym dziecko przyłapane na wyjadaniu konfitur. Za
chwilę pewnie zrobi jej awanturę. Nie wyglądał na kogoś, kto chętnie powierzy zawartość swego baga\
u po
raz pierwszy napotkanej osobie. Postanowiła być szczera. - Przepraszam. Szukałam po prostu czegoś, co
byłoby bardziej odpowiednie ni\
jedwabna koszula Cecilii.
Christopher milczał. T.J. przygryzła wargę i spojrzała na córkę. Wiedziała, \
e stÄ…pa po niepewnym gruncie,
ale zaryzykowała.
- Megan uwa\
a, \
e twoje zabawki są wspaniałe - zaczęła.
- Widzę. - Dziewczynka tuliła właśnie do siebie obie maskotki. - Chciałabyś, \
eby były twoje, Megan?
Nie miał pojęcia, co skłoniło go do zaoferowania jej tych prototypów. Zupełnie to do niego nie pasowało.
Tymczasem Megan popatrzyła na niego śmiało i bez śladu wahania potrząsnęła energicznie głową. W jej
oczach pojawił się błysk radości, a Christopher ju\
zastanawiał się, czy uda mu się wykorzystać tę małą w
którejś z reklam.
- W takim razie są twoje - powiedział.
T.J. popatrzyła na niego ze zdumieniem, a na jej twarzy pojawił się uśmiech. Nie miała zbyt wiele czasu na
to, aby, dowiedzieć się wszystkiego o prezesie MacAffee Toys, ale Heidi w kilku słowach opisała jej
charakter tego człowieka. Z jej informacji wynikało, \
e był bardzo surowy, zasadniczy i skoncentrowany
wyłącznie na interesach. Nigdy się nie o\
enił, nie miał dzieci i podobno niezbyt za nimi przepadał.
Mo\
e jednak ludzie siÄ™ mylili.
T.J. poło\
yła dłoń na jego ramieniu.
- To bardzo miło z twojej strony.
Christopher spojrzał w jej pełne wdzięczności oczy. Było w nich coś, co kazało mu się natychmiast
wycofać, przywrócić bezpieczny dystans. Przybrał więc surową minę, która chyba całkowicie go odmieniła,
bo Theresa uciekła nagle wzrokiem w bok, najwyraz
niej spłoszona.
- Drobiazg. Ich produkcja nie kosztuje tak wiele. Poza tym sÄ…dzÄ™, \
e i tak chciałabyś je zatrzymać, je\
eli
oczywiście nasza umowa dojdzie do skutku.
Je\
eli umowa dojdzie do skutku... No có\
, słowa te wystarczyły, by przestała myśleć z tkliwością o dobrym
i hojnym panu MacAffee.
- Tak - odpowiedziała chłodno. - Rzeczywiście będziemy chcieli je zatrzymać. - Spojrzała na Megan, która
tuliła do piersi Króla Pingwina. Uśmiechnęła się. Dobry uczynek, to dobry uczynek, niezale\
nie od
okoliczności i intencji, pomyślała i natychmiast dodała: - Mimo wszystko dziękuję, \
e pozwoliłeś Megan je
przetestować.
- Ty to zrobiłaś, zanim zdą\
yłem się zgodzić. Och, tak. Oto twardy typ, który nigdy nie przyzna się do
własnych uczuć. Znała takich. Nieuleczalnie chorzy i całkowicie niereformowalni. Bali się ciepłych
uśmiechów i czułych gestów, przekonani, \
e one zdradzą ich słabość. Christopher był taki sam - chciał, \
eby
przed jej oczami stał twardziel o nieskruszonym sercu, chory i słaby, ale groz
ny i samodzielny, zupełnie jak
rozdra\
niony ranny niedz
wiedz
, który na prawo i lewo rozdaje razy. Fakt, widziała w nim niedz
wiedzia, ale
był to niedz
wiedz
, dość przystojny, w koszuli nocnej Cecilii.
Nie mogła więc powstrzymać uśmiechu.
- Nie wiesz, jak przyjąć słowa wdzięczności, co? - zapytała. - Komplementy cię krępują...
- Czy tego nie zrobiłem? - przerwał jej.
Objęła go ramieniem, aby poprowadzić do łó\
ka.
- JakoÅ› nie zauwa\
yłam. Mo\
e to z powodu grypy. - Dotknęła jego czoła. - Poczekaj... Dziwne, jesteś
zimny jak mro\
ona ryba.
- Czy to opinia na temat stanu zdrowia, czy mo\
e kolejny komplement?
- A co? Masz ochotę na jeszcze jeden? Poczekaj, najpierw musisz na niego zasłu\
yć.
Z
wietnie! Theresa z całą pewnością mogła coś takiego powiedzieć. Flirtowała przy ka\
dej nadarzajÄ…cej siÄ™
okazji. Do licha, mo\
e rzeczywiście ona, T.J., nie jest w tym wcale taka zła?
- Mówiono mi, \
e nie zabijesz komplementów - Christopher podjął tę grę aluzji. - Szczególnie
15
mÄ™\
czyznom.
- Owszem - odparła. - Ty te\
masz szansę. Ale jeszcze nie teraz. Musisz wrócić do łó\
ka. Zrobię ci rosół z
kury. Chyba powinieneś coś zjeść.
Christopher wciÄ…\
się trząsł, więc łó\
ko wydało mu się w tej chwili niezwykle zachęcającym miejscem.
Dopiero kiedy się w nim znalazł, dotarło do niego, co powiedziała Theresa, i spojrzał na nią osłupiały. [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

kajaszek.htw.pl