Cook Glen DG 04 Stare Cynowe Smutki

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

- Aha. A ten wyglądał jak ja?
- Byłem cholernie zmęczony. Paliła się tylko jedna lampa. A ja tylko przeszedłem, nie zwra-
cając za bardzo uwagi, choć przysiągłbym, że to ty.
- To mi się nie podoba. Denerwuje mnie to, Garrett, naprawdę denerwuje.
Mnie też, drogi chłopcze. Jeszcze tylko tego nam brakowało, żeby zaczął tu sobie hasać jakiś
drań, który potrafi się podszyć pod każdego z nas. To by dopiero skomplikowało sprawy.
Morley martwił się wyłącznie o Morleya Dotesa i o nic więcej. Jego życie było wystarczająco
skomplikowane bez kogoś, kto swobodnie tarzałby się w brudzie z jego nazwiskiem i twarzą.
Ja patrzyłem na to z szerszej perspektywy. Jeśli ktoś tutaj może udawać Morleya, może uda-
wać również mnie lub kogokolwiek innego. A zatem nikt z nas nie będzie miał pewności, z
kim rozmawia. Co podważa same podstawy rzeczywistości. Zaczyna się robić wesoło.
- Wynoś się stąd, dopóki możesz - zaproponował Morley. Kusiło mnie. Kusiło jak diabli, jak
nigdy przedtem. Ale...
- Nie mogę. Wziąłem tę robotę. Jeśli ją porzucę teraz, kiedy zaczyna się robić trudna, nie będę
musiał długo szukać pretekstu, aby porzucić kolejną. Kilka takich spraw i już jesteś bez-
robotny.
Uprzejmie powstrzymał się od podkreślenia faktu, że większość mojej energii spędzam wła-
śnie na unikaniu pracy.
- Podejrzewałem, że powiesz coś takiego. Dobra. Skończmy z tym wreszcie. Ja chcę się stąd
wynieść, nawet jeśli ty nie. -Ruszył w górę ostatnim ciągiem schodów. - Dużo mleka pijesz,
Garrett?
- Nie. Piwo.
- Właśnie tak mi się zdawało.
- Dlaczego? - Pozostali gapili się na nas, jakbyśmy byli klaunami.
- Nie wiem, co jest w mleku, ale dobrze robi na zęby, kości i na mózg. Człowiek, który pije
mleko, zawsze ma zdrowy instynkt samozachowawczy. Piwosze w tej dziedzinie są coraz
słabsi.
Ubierał ostrzegawczy komunikat w kolejną ze swoich durnych teorii dietetycznych. W ten
sposób chyba łatwiej mu było wyrazić, że boi się, iż ugrzęzłem w syfie powyżej uszu.
- Nie wiem, o czym rozmawiacie, Garrett - wtrącił Peters. - Niewiele mnie to obchodzi, ale
chyba powinniśmy się pospieszyć.
Obejrzał się na szklaną tylną ścianę domu. Przeświecała przez nią słaba łuna płonącej stajni.
Wydawało się, że najchętniej rzuciłby wszystko i pobiegł tam.
- W porządku. Idz, przygotuj starego. - Zapatrzyłem się w płomienie. Reszta ruszyła w stronę
apartamentu generała.
- Garrett!
- Idę.
Naprzeciwko zobaczyłem przelotnie buzię mojej blondynki, popatrującej zza filaru.
Uśmiechnęła się i wyglądała tak, jakby tylko czekała, żebym do niej pokiwał ręką, chcąc mi
odwzajemnić ten gest.
Stęknąłem i ruszyłem w głąb korytarza.
Jej portret znajdował się pośród tych, które udało mi się uratować. Przyniosę go tu i zadam
parę pytań. I do jasnej cholery, wydobędę odpowiedzi.
Już się zmęczyłem rolą miłego gościa.
XXVIII
eters pogrążył się w otchłani apartamentu starego. Pozostali czekali w biurze. Zabija-
łem czas, rzucając polana do ognia i wymieniając pełne zadumy spojrzenia z Morley-
em. Każdy z nas zastanawiał się, do jakiego stopnia ten drugi go nabiera.
P
Generał pojawił się opatulony, jakby się wybierał na Arktykę. Spojrzał na ogień, na
mnie, gdy próbowałem trochę rozrzucić węgle, aby dołożyć jeszcze kilka polan, i z uśmie-
chem skinął głową.
- Dziękuję, panie Garrett. To bardzo miłe. - Powiódł wzrokiem po zgromadzonym tłumie. - A
kim są ci ludzie?
- Pan Morley Dotes, restaurator i mój wspólnik. - Morley skinął głową.
- Doprawdy? - Stary wyglądał na zaskoczonego, jakby to nazwisko coś mu mówiło. Spojrzał
na mnie ostro, widocznie wprowadzając korektę do oceny mojej osoby.
- Pana Tharpe'a już pan zna - mówiłem dalej. - Pozostali pragną zostać anonimowi, ale zgo-
dzili się wskazać złodzieja.
- Och. - Pusty, głuchy dzwięk. W obliczu prawdy nie spieszył się tak bardzo, żeby ją poznać.
Przypomniałem sobie instrukcje - jego własne - by nie pozwolić .mu uciec przed prawdą.
- A gdzie reszta? - zapytał.
Poleciłem Petersowi, żeby ich sprowadził. Nie ruszył się, dopóki generał nie potwierdził roz-
kazu.
- Próbują opanować pożar w stajni - wyjaśniłem. - Ktoś ją podpalił.
- Pożar? Podpalenie? - Widać było, że nie nadąża.
Doktor i Morley przyglądali mu się uważnie.
- Tak, sir. O ile zdołałem zrozumieć, ten, kto zabił Bradona obawiał się, że coś w stajni po-
zwoli połączyć jego osobę z morderstwem. Całą stajnię przeszukano, Ten, kto to zrobił, uznał
widocznie, że nie zdąży przeprowadzić tego dokładnie, więc wybrał gorsze, ale szybsze roz-
wiązanie.
- Och. - Znów ten głuchy dzwięk.
Podszedłem do drzwi, wyjrzałem. Nic.
- Saucerhead, ostrzeż nas, kiedy tłum się zjawi. Burknął coś i podszedł.
- Przetrenowałeś ich - szepnąłem.
Kolejne burknięcie. Nie miał czasu na wyjaśnienia. Musiałem mu zaufać.
- Generale, czy mogę stanąć tak, jak stałem ostatnio? Pan Tharpe i pan Dotes będą pilnować
drzwi.
- Chyba tak, chyba tak. - Ogień rozbłysnął nagle i oświetlił lepiej jego twarz, której barwa
była tak samo paskudna jak pierwszego dnia.
Zająłem swoje miejsce. W kilka minut pózniej Saucerhead oznajmił: [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podobne