[ Pobierz całość w formacie PDF ]

- Co z& ?
- Z tą puszką śrubek? Dałem mu popalić. Mała dziurka w osłonie głowy i leży jak
betka. Na pewno cię nie trafił?
- Nie. Przynajmniej powiedział nam coś o tutejszej cywilizacji. Nadal używają atomu.
- Sierżant z niesmakiem przyglądał się pożarowi przy wejściu. - Wywalać taką dziurę w
bloku, żeby zabić jedną osobę. Ciekawe, co by powiedzieli na pistolet obezwładniający. -
Podniósł się na nogi przy pomocy Roltha. Miał nadzieję, że nie złamał ponownie nadgarstka,
a potworny ból był tylko skutkiem wstrząsu przy upadku.
- Mam przeczucie - zaczął i poczuł wdzięczność dla Roltha, że ten nie puścił jego
ramienia, bo podłoga hallu zakołysała się niebezpiecznie - że najlepiej zrobimy wiejąc stąd i
to zaraz.
Prześladowało go wspomnienie chwilowej pauzy przed atakiem robota. Był pewien, że
przesłał wtedy jakąś wiadomość, tylko dokąd? Jeżeli maszyna wykonywała jedynie polecenie
wydane pokolenia temu, taki sygnał nie był groz
ny, o ile nie aktywizował z kolei innych
urządzeń. Z drugiej jednak strony, jeżeli ów tajemniczy Arcturianin kontrolował roboty,
mogło to oznaczać, że wkrótce powinni się spodziewać kolejnych, gorszych ataków. Kiedy to
powiedział, Rolth zgodził się z nim.
- Tędy się nie przedostaniemy - Faltharianin wskazał rozżarzoną jamę w miejscu,
gdzie kiedyś były drzwi. - Może też przeszukują już ulice. Słuchaj, to miasto przypomina mi
Stiltu.
Kartr potrząsnął głową. - Słyszałem o nim, ale nigdy tam nie byłem.
- Stolica Lydiasa I - rzucił Rolth niecierpliwie. - Są tacy staroświeccy, nadal mieszkają
w wielkich miastach. Mają system podziemnych przejść, podróżują tunelami.
Kartr domyślił się, o co mu chodzi. - To może zejdziemy niżej i zobaczymy, co tam
może być? W porządku. Nawet jeżeli strażnik zdołał powiadomić innych, zanim go
unieszkodliwiłeś, minie trochę czasu, nim będą mogli tu wejść i sprawdzić, czy nas dopadli.
Poszukajmy podziemnych korytarzy.
Jednak ku swemu zdumieniu nie trafili na żadne zejście Pod ziemię. Przeszukali
niezliczone pokoje i halle wypełnione szczątkami wyposażenia i dziwnymi maszynami, które
w normalnej sytuacji przyciągnęłyby ich uwagę i pobudzały do spekulacji nad pochodzeniem
tutejszej cywilizacji, lecz znalez
li jedynie dwie klatki schodowe prowadzące w górę. W końcu
jednak coś odkryli. W samym środku jednej z sal znajdowała się czarna studnia. Promień
latarki Kartra nie sięgał jej dna. Choć jej światło niewiele im pomogło, lampa okazała się
przydatna w zupełnie zaskakujący sposób, kiedy wypadła właścicielowi z dłoni. Kartr
krzyknął ze złością i bezskutecznie starał się ją pochwycić, kiedy podniecony Rolth
powiedział coś w swym rodzimym języku. Sierżant zażądał tłumaczenia.
- Ona nie spadła! Unosi się, łagodnie spływa w dół!
Sierżant pochylił się nad szybem. - Odwrócony spadek! Nadal działa! - Ledwo wierzył
własnym oczom. Niewielkie przedmioty mogły się unosić w promieniach eliminujących
grawitację, ale czy coś większego, na przykład człowiek, również?
Zanim zdołał zaprotestować, Rolth przeszedł przez krawędz
otworu i zawisł na rękach.
- To działa! Chodzę w powietrzu. Popatrz.
Puścił się i zniknął w studni, lecz jego głos nie dobiegał z daleka.
- Cały czas chodzę w powietrzu! Wskakuj, zupełnie jakby się pływało!
Może i to było fajne dla Roltha, który widział w ciemnościach, ale zanurzyć się w
czarną otchłań mając jedynie nadzieję, że anty grawitacja nie przestanie działać& Nie po raz
pierwszy w karierze zwiadowcy, Kartr przeklinał swą wybujałą wyobraz
niÄ™ podsuwajÄ…cÄ… mu
najczarniejsze wizje, przełożył jednak nogi przez krawędz
i wśliznął się do studni.
Odruchowo zamknął oczy i wymamrotał błaganie do Ducha Kosmosu.
A jednak popłynął! Niemal całym ciałem czuł, że powietrze go unosi. Oczywiście
sunął w dół, ale z lekkością ptasiego piórka tańczącego na lekkim wietrze. Głęboko pod sobą
widział błękitny blask latarki Roltha, który dotarł już na dno. Kartr złożył stopy razem i
kierował się na to światło.
- Szczęśliwego lądowania! - przywitał go towarzysz.
- Chodz
, zobacz co znalazłem.
Znalezisko okazało się niewielką platformą, do której przycumowano mały, zaostrzony
na obu końcach pojazd, z wyściełanym pojedynczym fotelem pośrodku. Kartr nie dostrzegł
żadnych sterów. Pojazd nie opierał się o dno szybu, lecz unosił się stopę nad nim.
Przed fotelem, pod metalową pokrywą, znalazł jednak klawiaturę - stery. Tylko jak
nimi operować, dokąd pojechać? Rozważał wszelkie za i przeciw i musiał uznać, że próby [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

kajaszek.htw.pl