Jerry Mac Gregor 1001 rzeczy_ ktore warto wiedziec o Biblii

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Chrystusem - Księciem Pokoju".
909. Salomon wybudował w Esjon-geber (obecne Elat) huty, stocznię i port. Nieprzyjazna
pustynia wydaje się dziwnym miejscem na stawianie hut - prawie nie ma tam wody. Był
jednak dobry powód dla takiej lokalizacji. Otóż w dolinie, gdzie stanęły huty Salomona, wiał
nieustannie silny wiatr, który działał niczym miech i podtrzymywał wysoką temperaturę w
piecach.
910. Leśne drzewa stanowiły dla Izraelitów symbol świętości. Nazwy dwóch najczęściej
występujących w lasach Ziemi Zwiętej drzew, to jest dębu i terebintu, wywodziły się w
języku hebrajskim od słów oznaczających Boga.
911. Dęby służyły także za miejsce pochówku (Rdz 35,8; IKrn 10,12). W Palestynie rosły
trzy gatunki dębów, a ten, o którym mowa w Biblii to prawdopodobnie Quercus aegilops.
912. Najwięcej palm rosło w Dolinie Jordanu, a Jerycho było znane jako miasto liści
palmowych. Symbolika palmy wiązała się z łaską, a palmy daktylowej - również z radością.
Kiedy Jezus wjeżdżał do Jerozolimy tłumy machały liśćmi palmowymi, aby Go uhonorować
i oddać mu cześć.
913. Sykomory różnią się między sobą w zależności od kontynentu, na którym rosną. Te, o
których mowa w Piśmie Zwiętym (rosnące w Palestynie i Egipcie), są wiecznie zielonymi
drzewami o mocnej budowie. W Egipcie sadzono je przede wszystkim ze względu na drewno,
natomiast w Izraelu - dla fig. Sykomory są zapewne najlepiej znane z historii o niewielkim
Zacheuszu, który wspiął się na jedno z tych drzew, aby zobaczyć Jezusa.
914. Wierzby rosną na Bliskim Wschodzie przeważnie nad strumieniami. W większości
biblijnych wzmianek wiąże się je z wodą (np. wierzby nadrzeczne" - Kpi 23,40).
915. Rycynus rośnie i więdnie bardzo szybko, zwłaszcza, gdy się go dotknie. Ma kolczaste,
ciemnozielone liście i czerwone kwiaty. Bóg sprawił, jak czytamy w Księdze Jonasza, że
krzew rycynusowy wyrósł nad Jonaszem, dając mu cień (Jon 4,6).
916. Miasto Aszkelon w Izraelu słynęło w świecie starożytnym z obfitości warzyw i
owoców, jakie rosły na tamtejszej żyznej ziemi. Jednym z rosnących tam warzyw był gatunek
cebuli, zwanej także czosnkiem askalońskim; nazwa ta została zapisana przez Rzymian i
wywodzi się właśnie od tego izraelskiego miasta.
917. Hizop pojawia się na kartach Biblii wielokrotnie, jednakże żadna z roślin znanych pod tą
nazwą nie wywodzi się z Bliskiego Wschodu. Podejrzewa się więc, że autorzy biblijni mieli
na myśli majeranek, aromatyczne zioło wywodzące się z Syrii.
918. Lilia, o której również wiele razy czytamy w Piśmie Zwiętym, była najprawdopodobniej
innym kwiatem niż ten, który znamy pod tą nazwą obecnie.
919. Mandragora to kwitnące zioło, które owocuje na wiosnę. Przypisuje się jej właściwości
afrodyzjaku - dowiadujemy się o tym ze sporu Lei z Rachelą o ich wspólnego męża Jakuba,
który odwiedzał je w osobnych namiotach (Rdz 30,14nn).
920. Mirta kwitnie pięknym różowym kwieciem o delikatnym zapachu. Księga Izajasza
(41,19-20) posługuje się nią jako symbolem nieustającej opatrzności i opieki Boga nad
Izraelem. Jej gałęzi używano natomiast w czasie Zwięta Namiotów (por. Ne 8,15-16).
921. Róże nie występowały w krajach biblijnych, dlatego nie wydaje się prawdopodobne, aby
kwiaty o tej nazwie wspominane kilkakrotnie w Piśmie Zwiętym (por. np. Syr 50,8), były
tymi różami, które znamy.
922. Piołun ze względu na swój wyjątkowo gorzki smak stał się symbolem goryczy. W
Palestynie rośnie wiele odmian tej rośliny, uznawanej za krzew, choć może osiągać sporą
wysokość. Piołun należy do tej samej rodziny roślin co bylice. Wszystkie one charakteryzują
się gorzkim smakiem i silnym zapachem. Hebrajczycy uznawali gorzkie rośliny za trujące i
czynili je symbolami smutku i nieszczęścia jednak-że używali piołunu jako przyprawy, toniku
i lekarstwa na robaki.
923. Nazwa balsam z Gileadu" odnosi się do żywicy pozyskiwanej przez nacięcia w korze
drzew, której używa się do produkcji perfum i leków. Ponieważ żywica ta jest wytwarzana
przez różne rośliny, nie wiadomo dokładnie, którą opisywał Jeremiasz, od którego słów
wywodzi się nazwa balsam z Gileadu" (por. Jr 8,22). Najprawdopodobniej chodziło mu o
ambrowiec, który wytwarza żywicę do dziś używaną w medycynie.
924. Figi. w porównaniu z pustynią kraina Kanaan ze swymi winnicami i sadami, w których
rosły oliwki, figi, daktyle i granaty, musiała wydawać się rajem. Obok winogron
najcenniejsze dla Izraelitów uprawy stanowiły figi, które zajmowały ważne miejsce w ich co-
dziennej diecie. Figi i daktyle jedzono zarówno surowe, jak i suszone. Owoce figowca służyły
ponadto w medycynie.
925. Granaty rosną dziko albo jako duże krzaki, albo małe drzewka, na wielu obszarach
Bliskiego Wschodu. Ich owoce, wypełnione kolorowymi, soczystymi pestkami, posłużyły
Hiramowi za wzorzec do ozdobienia świątyni (lKrl 7,13-20), a ponadto odwzorowano je na
monetach w Jerozolimie.
926. Pszenica i jęczmień były najważniejszymi zbożami rosnącymi wzdłuż Nilu i na całym
starożytnym Bliskim Wschodzie. Uprawiano je na tych terenach już u zarania historii. Ich
najstarsze ślady znaleziono w okolicach góry Karmel, na północy Izraela. %7łydzi wierzyli, że
obfitość zbiorów pszenicy zależy w dużej mierze od Boga, według słów Psalmu 147 (w. 12-
14): Chwal, Jerozolimo, Pana, chwal Boga twego, Syjonie! (...) Zapewnia pokój twoim
granicom, nasyca ciebie najlepszą pszenicą".
927. W Ziemi Zwiętej jęczmień uprawiano przede wszystkim na pasze dla zwierząt, zawierał
bowiem mniej białka niż pszenica. Był on również podstawowym zbożem ludzi biednych i z
tego powodu został symbolem ubóstwa. O tym, że jęczmień był dla Hebrajczyków
podstawową rośliną uprawną, świadczy fakt, że dostarczył im jednostki miary: 3 ziarnka
jęczmienia położone w rządku dawały długość jednego cala (ok. 2,5 cm), 24 stanowiły piędz,
podczas gdy amma" równała się 48 ziarnom (ok. 45 cm).
928. Grochodrzew. W przypowieści Jezusa o synu marnotrawnym młodszy z braci
roztrwonił swoją część dziedzictwa i, straciwszy wszystko, był tak biedny, że napełniał
żołądek strąkami, które jadły świnie (Ak 15,16). Były to najprawdopodobniej strąki
grochodrzewu, nazywanego też czasem szarańczynem. Grochodrzew wydaje strąki
przypominające nieco nasz zielony groch. Współcześnie na Bliskim Wschodzie strąki te
stanowią pokarm zarówno dla zwierząt, jak i dla ubogich ludzi, natomiast w czasach Jezusa
nie zdarzało się, aby jedli je ludzie, chyba że byli już tak wygłodzeni i biedni, jak syn
marnotrawny. [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podobne