ĹťeleĹski Boy Tadeusz SĹĂłwka

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

gdy ciało w słodkim uścisku
straszliwa rozkosz zesztywnia
i byt, jak w Grala półmisku,
w niej się u-o-bie-kty-wnia;
gdy serca potężne bicie,
w pieszczot jedynej dobie,
zamyka i tworzy życie,
i celem samo jest w sobie...
I jest czas znowu inny,
96
gdy DUCH się z siebie rodzi
i chmurny a niewinny
od szczęścia precz odchodzi;
i niecierpliwie wstrząsa
przyziemnych pęt ostatek,
i szarpie się, i dąsa
wśród koronkowych gatek;
i podejrzliwie spogląda,
i gnuśny spokój płoszy,
i dziesięciny żąda
od każdej chwili rozkoszy;
i tylko tej ochocie
istnienia przyznaje prawo,
co Mu okupi się w złocie
i Jemu będzie strawą
...i w waszym lubym objęciu,
wpółbliski jeszcze ciałem,
co czwarty uścisk w przecięciu
haniebnie z NIM was zdradzałem;
przez dziurkę nad lewym bokiem
krew waszą piłem ciepłą,
by tym cudownym sokiem
treść mą ożywić zakrzepłą;
wyście mi były praiłem ,
z któregom wstawał poetą
i za to was płaciłem,
ach, jakże lichą monetą!
Jakże wam często kradłem
najświętsze dobro wasze,
by gardząc ziemskim stadłem,
wyfruwać hen, jak ptaszę!
Stulałem pokornie uszy
pod szyderstw waszych świstem,
by w katakumby mej duszy
zstępować z sercem czystem;
umiałem, wbrew pysze męskiej,
maskę niemocy przywdziewać,
by MOCY hymn zwycięski
cichutko w sobie śpiewać!...
97
...................................................................
...w wasze niknące twarze
patrzę z uczuciem winy,
o wy, na życia zegarze
upojeń dzwięczne godziny;
wy, szałów wczorajszych dreszcze
rozwiane kędyś po świecie,
wy... czy pomnicie mnie jeszcze...
przebaczcie, jeśli możecie...
98
2. PIEZC WIECZORNA
Janowi Kasprowiczowi
I znalazłem rzecz gorzciejszą nad śmierć, to
jest taką niewiastę, której serce jest jako sieci
i sidło, a ręce jej jako pęta. Kto się Bogu po-
doba, wolny będzie od niej; ale grzesznik bę-
dzie od niej pojmany.
Eccl. VII, 26
Wtulony w kącik sofy,
jak Hiob na swoim barłogu,
śpiewam me biedne strofy
sobie już tylko i Bogu.
Oczy w dal wpijam nieznaną,
patrzę i milczę, albowiem,
co człeku wiedzieć jest dano,
wiem wszystko ale nie powiem.
Pókim znał prawdy li cząstkę,
ach, wówczas szczebiotałem
jak dziecię, gdy ssie swą piąstkę
niewinnym zbrukaną kałem;
nuciłem piosnki moje,
melodią świat mi był cały;
jak barwnych motylków roje,
tak Boyuś chwytał je mały.
Ach, byłoż mi dzieckiem zostać
na łonie Bytu-matki;
welon, co kryje jej postać,
paskudzić w deseń rzadki;
czemuż go zdarła niebaczna,
obłędna ręka artysty!
Spirytus to rzecz smaczna,
lecz trudno pijać jest czysty...
Spojrzałem ci oko w oko,
żywotów odwieczna siło!
Patrzałem długo, głęboko,
aż mi się głupio zrobiło!
Patrzałem bez oddechu,
99
aż w piersi mojej coś pękło
i w srebrnym moim śmiechu
zerwaną struną coś jękło;
coś w otchłań się zapadło,
zamarło w pustkowiu głuchem
i farb bogactwo zbladło
Mai paćkanych paluchem...
...dziś patrzę okiem stępionem
na Stwórcy figlarne dzieło
i wołam z królem Neronem:
Qualis artifex pereo...
....................................................
Wtulony w kącik sofy,
jak Hiob na swoim barłogu,
śpiewam me biedne strofy
sobie już tylko i Bogu.
I myślę, w jakiej postaci,
kiedy mnie już nie będzie,
wśród moich dobrych współbraci.
żyć będę w rzewnej legendzie;
a potem nic już nie myślę,
tylko w półmroku szarym
siedzę, ot, mówiąc ściśle,
na mym derierze starym...
100
3. SAOCCE JESIENNE
Przemyślałem w sercu swem, abym pozwolił
wina ciału memu (serce jednak swoje spra
wując mądrością) i abym się trzymał głup
stwa dotąd, ażbym obaczył, co by lepszego
było synom ludzkim czynić pod niebem przez
wszystkie dni żywota ich.
Eccl. II, 3
O słońce, słońce płodne,
co kędyś w szczęśliwszym kraju
domowe i łagodne
zstępujesz w flakon tokaju;
o dobre słońce jesienne,
wejrzyj na dni me leniwe,
zwróć ku mnie oko promienne:
ty mi bądz miłościwe!
Jakże rozkosznie mnie grzeje
promieni twych płynne złoto,
jak się mym ustom śmieje
życzliwą, mądrą pieszczotą;
jak w błękit rozprzestrzenia
pracowni mej mrocznej ściany,
jak mi świat cały przemienia
w karuzel rozśpiewany!
Drga we mnie każde ścięgno,
życie gra w każdym nerwie,
myśli radośnie się lęgną
jak małe robaczki w ścierwie,
jakaś mnie dławi pustota;
w szczęścia drapieżnym uśmiechu
wypruwam sobie z żywota,
och, bebech po bebechu,
ciągnę od samych cynader,
w esy zaplatam rozliczne,
cieszy mnie, że są nader
gibkie i elastyczne,
cieszy mnie ich nadobna
powierzchnia, że taka lśniąca,
101
że każdy flak z osobna
odbija troszeczkę słońca,
cieszy mnie wszystko na świecie,
wszystko mi znów jest prze-dziwne
i znowum jest jak dziecię
zdumione i naiwne,
i całej, calutkiej ziemi,
próżen mąk, smutków i złości,
ślę usty wzruszonemi
modlitwę wszechmiłości...
Pisane w r. 1915
102
Z mojego dzienniczka
JESTEM NIBY MACICA...
Jestem niby macica
(Nie damska, lecz perłowa):
Przedziwna tajemnica
W skorupce mej się chowa;
Kiedy mnie coś skaleczy
(O, śliczna metaforo!),
Naówczas w samej rzeczy
Perełkę lęgnę chorą...
Ach, niech się lęże cała
Kolia dla mojej damy,
Iżby pamiątkę miała,
%7łe troszkę się kochamy;
%7łeśmy się wraz zdybali
Na tym padole smutku,
Zanim ruszymy dalej
Westchnąwszy po cichutku...
Niech drobne słówka brzęczą,
Snując półuśmiechami
Niteczkę tę pajęczą
Rzuconą między nami...
19 VI 916
103
WSZYSTKO JEST GAUPIE...
Wszystko jest głupie, co rodzi się z myśli,
A nie z kapryśnych słów zgodnego dzwięku;
Wszystko jest kłamstwem, czego nie nakryśli
Pióro bezwolnie chwiejące się w ręku;
Wszystko jest nudą, co nie jest marzeniem,
Za światem baśni naiwną tęsknotą
Wszystko jest zgrzytem, co nie jest westchnieniem
Z serca do serca wionącym pieszczotą...
13 IX 916
104
NIKT MI PONOZ NIE ZAPRZECZY..
Nikt mi ponoś nie zaprzeczy
(Chyba głowy bałamutne),
%7łe, psiakość, istnieją rzeczy
Przykro, rozpaczliwie smutne,
W których skupił się bezdenny
Symbol całej nędzy świata: [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podobne