Cussler Clive Dirk Pitt 20 Arktyczna mgĹa

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

kilka sekund, zanim wszyscy usłyszeli w oddali słaby dzwięk, który przypominał bicie
dzwonu.
265
- To Pitt i Giordino! - krzyknął Dahlgren. - Na pewno. Wystukują SOS na kadłubie
"Bloodhounda".
Stenseth spojrzał na niego sceptycznie. Uważał, że Dahlgren się myli. Odpłynęli za
daleko od ostatniej znanej pozycji łodzi podwodnej. Ale kto inny mógłby wysyłać
sygnały w ciemności arktycznej nocy?
Kapitan uruchomił silnik i zaczął zataczać tenderem coraz szersze kręgi, zamykając
co jakiś czas przepustnicę, żeby spróbować określić, skąd dochodzi odgłos. W końcu
zlokalizował go na wschodzie i skręcił w tamtą stronę. Płynął wolno, ale niecierpliwie
w obawie, że stukanie ucichnie, zanim zdąży ustalić pochodzenie zródła dzwięku.
Mgła wciąż była gęsta, światło świtu nie mogło się przez nią przebić. Wiedzieli, że
choć są blisko, mogą bardzo łatwo zgubić łódz podwodną, jeśli odgłos umilknie.
Na szczęście wciąż rozbrzmiewał. Uderzenia stały się głośniejsze, słychać je było
nawet przez warkot silnika zaburtowego. Stenseth zmienił kurs lekkim ruchem rumpla
i podążał w kierunku dzwięku, dopóki hałas nie stał się wyrazny. Sunąc na ślepo
przez ciemną mgłę, cofnął nagle przepustnicę, kiedy wyrósł przed nim wielki czarny
kształt.
Barka wydawała się mniejsza niż wtedy, gdy Stenseth widział ją ostatni raz na holu
za lodołamaczem. Po chwili zrozumiał, dlaczego. Tonęła rufą w dół, była już
zanurzona prawie do połowy długości. Dziób celował w niebo i widok przypominał
ostatnie chwile "Narwhala". Będąc niedawno świadkiem zatonięcia swojego statku,
Stenseth wiedział, że barka pójdzie na dno w ciągu minut, jeśli nie sekund.
Odkrycie rozczarowało kapitana i jego załogę. Mieli nadzieję, że znajdą Pitta i
Giordina. Ale uczucie zawodu szybko przerodziło się w przerażenie, gdy uświadomili
sobie, że barka zaraz zniknie pod powierzchnią morza.
A ze środka dochodziło stukanie.
74
Dahlgren oświetlił latarką odsłonięty pokład barki w poszukiwaniu wejścia, ale
zobaczył tylko grodzie przed ładownią dziobową.
- Podpłyń od strony sterburty - poprosił Stensetha.
Kapitan okrążył tenderem zadarty dziób barki i zwolnił przy ładowni dziobowej.
Miarowe metaliczne stuki stały się nagle wyraznie głośniejsze.
266
- Tam! - wykrzyknął Dahlgren, gdy natrafił snopem światła na właz do przedziału
przy burcie. Wokół dzwigni ryglującej biegł łańcuch przymocowany do słupka relingu.
Stenseth bez słowa poprowadził tender wzdłuż barki aż do miejsca, gdzie uderzył w
metalowy reling, który wystawał pod kątem z wody. Dahlgren już czekał, stojąc,
przeskoczył na pokład barki i wylądował obok częściowo zatopionego luku trzeciej
ładowni.
- Pospiesz się, Jack! - zawołał kapitan. - Ona nie utrzyma się już długo na
powierzchni.
Natychmiast cofnął tender od barki, żeby nie zostali wessani pod wodę, gdyby nagle
poszła na dno.
Dahlgren już przeciął sprintem pochyły pokład, wbiegł po krótkich schodach i dotarł
do zamkniętego przedziału. Załomotał dłonią w rękawicy we właz i krzyknął:
- Jest tam ktoś?!
Natychmiast odpowiedział mu zaskoczony głos sierżanta Bojorąueza:
- Tak. Może pan nas stąd wypuścić?
- Zrobi się - odparł Dahlgren.
Przyjrzał się szybko łańcuchowi zabezpieczającemu, który zawiązano byle jak na
dzwigni włazu i słupku relingu. Aańcuch prawdopodobnie miał na początku trochę
luzu, ale wygięcie kadłuba tonącej barki mocno go naprężyło. Dahlgren obejrzał oba
węzły w świetle latarki i szybko się zorientował, że ten na słupku łatwiej rozerwać,
więc na nim skoncentrował wysiłki.
Zdjął rękawice, chwycił zewnętrzne ogniwa węzła i pociągnął z całej siły. Zmrożona
stal wbiła mu się w ciało, ale ani drgnęła. Wziął głęboki oddech, zaparł się nogami i
znów szarpnął. O mało nie wyrwał sobie palców ze stawów, ale łańcuch nie ustąpił.
Pokład pod jego stopami przechylił się gwałtownie i barka obróciła się lekko z
powodu nierównego obciążenia zalewanych szybko ładowni. Dahlgren puścił ogniwa,
spojrzał na łańcuch i złapał go zgrabiałymi dłońmi jeszcze raz. Zmienił pozycję na [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podobne