1.Srebrna gwiazda

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

zapragnęłam ją zobaczyć. Walczyłam z tym, lecz na próżno.
Wiedziałam, czym to
grozi, ale zdecydowałam się sprowadzić dziecko, choćby na
kilka tygodni.
Wysłałam piastunce sto funtów i przekazałam jej informacje o
tym domku. Miała go
wynająć, dzięki czemu ja mogłam pozostać z boku.
Ostrzegłam ją, by nie
wypuszczała dziecka z domu w ciągu dnia i zakrywała mu
twarzyczkę i ręce. Nawet
gdyby zobaczył ją ktoś w oknie, nie przyszłoby mu do głowy,
że jest czarnym
dzieckiem. Gdybym się tak nie przejmowała środkami
ostrożności, może rozsądek
wziąłby górę, ale szalałam ze strachu na myśl o tym, że
dowiesz się prawdy.
To ty pierwszy powiedziałeś mi, że ktoś wynajął domek.
Powinnam zaczekać do
rana, ale nie mogłam spać z podniecenia. Wymknęłam się
więc z domu, wiedząc, że
masz twardy sen. Ale mnie zobaczyłeś i to był początek moich
kłopotów.
Następnego dnia mogłeś odkryć mój sekret, ale szlachetnie
zrezygnowałeś ze
swojej przewagi nade mną. Jednak trzy dni pózniej piastunce i
dziecku ledwie
udało się wymknąć z domu tylnymi drzwiami, kiedy wpadłeś
do środka frontowymi.
Teraz już wiesz wszystko, pytam więc, co się teraz stanie ze
mną i z dzieckiem?
Splotła ręce i czekała na odpowiedz.
Bardzo długo Munro się nie odzywał. W końcu zrobił coś, co z
przyjemnością będę
wspominał. Wziął dziewczynkę na ręce, ucałował, drugą
wyciągnął do żony i ruszył
do drzwi.
- Porozmawiamy o tym w domu - powiedział. - Nie jestem
aniołem. Elfie, ale chyba
można po mnie oczekiwać czegoś więcej.
Holmes i ja wyszliśmy za nimi na drogę. W pewnym
momencie mój przyjaciel złapał
mnie za rękaw.
- Myślę, że bardziej się przydamy w Londynie niż w Norbury.
Wspomniał o tej
sprawie dopiero póznym wieczorem, gdy ze świecą w ręku
szedł do sypialni.
- Watsonie - powiedział - jeśli kiedykolwiek stwierdzisz, że
staję się zbyt
zarozumiały albo że nie bardzo przykładam się do jakiejś
sprawy, szepnij mi do
ucha "Norbury", a będę ci bardzo wdzięczny.
Trzej studenci
W 1895 roku w wyniku pewnego splotu zdarzeń, o których
nie chciałbym mówić,
spędziliśmy z Sheriockiem Holmesem kilka tygodni w jednym
z naszych wielkich
miast uniwersyteckich, gdzie przeżyliśmy małą, lecz wielce
pouczającą przygodę.
To oczywiste, że ujawnienie jakichkolwiek szczegółów,
pozwalających czytelnikowi
na rozpoznanie uczelni czy przestępcy, byłoby nie na miejscu.
Tak bolesny
skandal lepiej pozostawić w mrokach przeszłości. Można go
jednak opisać przy
zachowaniu odpowiedniej dyskrecji, doskonale bowiem
ilustruje nadzwyczajne
talenty mojego przyjaciela. Będę się więc starał unikać
określeń, które
naprowadziłyby na miejsce zdarzenia i ludzi w nim
uczestniczących.
Zajmowaliśmy wtedy umeblowane mieszkanie niedaleko
biblioteki, gdzie Holmes
prowadził badania nad bardzo starymi dokumentami
dotyczącymi angielskich
przywilejów. To, co wówczas odkrył, jest tak frapujące, że
nadaje się na temat
kolejnego opowiadania.
Pewnego wieczoru odwiedził nas jeden ze znajomych,
wykładowca z Kolegium św.
Aukasza, pan Hilton Soames. Był to wysoki, szczupły
mężczyzna o nerwowym i
gwałtownym usposobieniu. Sprawiał wrażenie, jakby
wszystko go denerwowało,
jednak tym razem znajdował się w stanie tak wielkiego
wzburzenia, że natychmiast
zrozumiałem, iż musiało zajść coś niezwykłego.
- Mam nadzieję, panie Holmes, że zechce mi pan poświęcić
trochę swojego cennego
czasu. W kolegium zdarzył się przykry wypadek i gdyby nie
pan, nie wiedziałbym,
do kogo się udać.
- Jestem teraz bardzo zajęty i nie chciałbym się rozpraszać -
odparł mój przyjaciel. - Wolałbym, aby pan zwrócił się z tym
do policji.
- Nie, to absolutnie niemożliwe. Kiedy zajmie się tym policja,
wybuchnie
skandal. A w grę wchodzi dobre imię uczelni i z tego względu
nie powinno się tej
sprawie nadawać rozgłosu. Pańska dyskrecja jest
powszechnie znana, podobnie jak
talenty, i tylko pan może mi pomóc. Dlatego błagam, proszę
mi nie odmawiać.
Charakter Holmesa nie zmienił się ani na jotę pomimo braku
otoczenia Baker [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podobne