Krechowiecki Adam Rdza [1 2]

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Albo ja wiem. Zaczyna mi to być obojętnem. Gdybym miał takie szczęście wściekłe, jak Zempach...
Ten, który się stara o pannę Irenę ?...
O, zaraz stara się! Bywa w Zbąszynie i może ma jakie zamiary, ale jeszcze z nimi się nie zdradził. Podobno ojciec
jego, bardzo bogaty, a z nim poróżniony, chce koniecznie, aby się żenił i małżeństwo stawia jako warunek zgody;
inaczej milioniki starego pójdą na jakieś wdowy, czy sieroty... Z drugiej strony młodemu podoba się Renia, więc
chociaż wie, że ze Zbąszynem
krucho, może zdecyduje się na złość owym wdowom...
Dla zyskania milioników ojca... tylko dlatego ?
Alboż ja wiem ? Zapewne. Zresztą Renia ma posążek niezależny od Zbąszyna, jakieś kilkadziesiąt tysięcy. Lecz co
to znaczy dla takiego Zempacha, który w Monte Carlo jednej nocy...
Jakto i on gra ?
Jak anioł!
Jakże to aniołowie grają?
Zimno, spokojnie i szczęśliwie. Powiadam ci, rozkosz patrzeć...
Wilski nie słuchał już paplania Gucia. Patrzyły na niego w tej chwili głębokie a smutne oczy Reni, jak gdyby wzywały
pomocy...
Powinieneś to powiedzieć siostrze rzekł nagle, wpadając w tok opowiadania Gucia, który spojrzał zdziwiony.
Co? spytał.
%7łe hr. Zempach szuler...
O, zaraz szuler! Pas de gros mots, cher ami! Reni nic nie powiem, bo ona naprzód ma swój rozum, a powtóre nie
byłoby to correct z mojej strony. Ja się tam w te konkury nie mieszam. Spodziewam się, że i ty, kochany do
ktorze, z tego, co mówię w zaufaniu, użytku nie zrobisz...
Nie mam do tego najmniejszego prawa
Ale sądzę, że obowiązkiem jest brata przestrzedz...
Oh, la! la ! obowiązkiem... Moim obowiązkiem byłoby nawet popierać Zempacha, bo względem mnie znalazł się
pięknie...
Pożyczył ci?...
Naturalnie, i to w chwili bardzo dla mnie krytycznej. Z rozpaczy myślałem już się żenić...
Ty, żenić?
A tak. Chociaż do małżeństwa nie mam najmniejszego pociągu. I gdybym miał takie szczęście, jak Zempach,
anibym o tem myślał...
A jednak, o ile pamiętam, to należało do twego programu na przyszłość.
Wiesz, doktorze, zdaje mi się, że tego punktu nie wykonam. Ja kobiety lubię i one mnie lubią, ale zawsze
wchodzimy z sobą w kompromis, co do czasu trwania tej miłości. En somme ie les m�prise, a szukać wyjątków, to
specyalność nie moja... Gdyby ze Zbąszynem zle się skończyło, dzięki administracyi kochanego papy, co nie będąc
prorokiem przewiduję, wówczas
posłucham twojej rady, kochany doktorze: zabiorę się do pracy...
Wilski omal nie parsknął śmiechem.
I do jakiejże to ? spytał.
Jeszcze nie wiem... Ale prawdopodobnie obiorę sobie finansową karyerę. Mam stosunki za granicą, mój ojciec
także. Dopiero za granicą przekonałem się, co znaczą stosunki i nazwisko A w wielkich instytucyach finansowych są
posady wyborne...
Ale przecież potrzebne są jakieś kwalifikacye...
No tak, zapewne... Ale mając protekcyę!... Zresztą takie posady, powiadam ci, wymagają przedewszystkiem
znajomości ludzi, świata, wysokich stosunków. Dla wielkich instytucyj to przecież równie a może więcej potrzebne,
niż fachowa wiedza. Zresztą o fachowców zawsze łatwiej.
Na tym wywodzie Gucia rozmowa się urwała, dojechano bowiem do ostatniej przed Zbąszynem stacyi. Na
przybywających oczekiwał już powóz, a wiadomości, zakomunikowane przez kamerdynera, były bardzo złe.
Gucio mimowolnie posmutniał i już w dalszym ciągu drogi nie przerywał milczenia.
Stan pani Zbąskiej był rzeczywiście niemal rozpaczliwy.
Wilski, po zbadaniu chorej, uznał sytuacyę za bardzo grozną. W krótkim czasie organizm cały uległ okrutnym
zmianom. Wszystko w nim już teraz było dysonansem; wszystko rozprzęgało się i przybierało kształty dziwaczne
normalny człowiek zanikał...
Oswojone z widokiem nędzy fizycznej oko lekarza, nie mogło jednak bez szczerego współczucia patrzeć na to
zniszczenie, na tę bezładną walkę, jaką w osłabionym i zgnębionym organizmie wypowiadały sobie nawzajem
wszystkie jego cząstki. Spojone siłą żywotną działały one przedtem zgodnie i harmonijnie. Naraz rozprzęgło się
wszystko; nerw kłócił się z nerwem, serce z mózgiem, krew stygła lub burzyła się niesfornie.
A oczy pani Zeneidy, zawsze piękne i pełne wyrazu, zwracały się z bezgraniczną ufnością ku Stanisławowi; zimne ręce
kurczowo ściskały jego dłonie, usta zbladle szeptały:
Ratuj mnie... ja nie chcę, boję się umierać!...
Wilski wypowiedział walkę chorobie. Nietylko jako lekarz, który po raz pierwszy próbuje
sił swojej wiedzy, lecz takie jako człowiek, wierny wspomnieniom i uczuciom wdzięczności, wytężył cały zasób
umiejętności fachowej i troskliwości przyjacielskiej. Jako lekarz, rozgrzewał się coraz mocniej w tej walce z chorobą,
dziwaczną i kapryśną w swoich objawach; jako człowiek, współczuł i nieraz wątpił.
W dzień czujny na każde skinienie chorej, przez cały miesiąc ani jednej nocy nie dospał, niespokojny może bardziej,
niż Irena. Ona, nieprzytomna niemal z trwogi, wymownem spojrzeniem swoich oczu głębokich, bez słów, wśród ciszy
i przerażenia, jakie budziło w domu całym to powolne zbliżanie się śmierci, dziękowała Stanisławowi za jego starania,
a zarazem prosiła:
Nie ustawaj w wysiłku, ocal!
Gdybyz to było w jego mocy! On teraz próbował swojej wiedzy. W teoryi przedstawiała mu się ona dotychczas, jako
wspaniały, wyniosły gmach, do którego tylko wybranym dozwolony był przystęp. Teraz, w praktyce, czuł tej wiedzy
niedostateczność i niemal jej złorzeczył, bo zawodziła po raz pierwszy jego zaufanie, jego zachwyty i marzenia.
Widział, że zarówno rozpoznanie choroby, jak i środki do jej zwalczenia
były słabe, rozpaczliwie mizerne. Sam wątpił j rozpaczał.
Raz w nocy, siedząc w fotelu przy łożu chorej, zdrzemnął się mimowoli. Obudził go cichy jęk. Porwał się i ujrzał z
przerażeniem panią Zeneidę w okropnym ataku. Leżała na wznak, z pół przymkniętemi oczyma, które chwilami
otwierały się szeroko, przerażone, nieprzytomne. Całe ciało wstrząsały dreszcze; na czoło wystąpił pot kroplisty; tętno [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podobne