[ Pobierz całość w formacie PDF ]
atmosferze absurdu, która go otaczała. Brytyjczycy, biorąc przykład z jego własnego syna,
naśmiewali się z ciężkiego akcentu monarchy, sztywnego ceremoniału na dworze oraz jego
niepohamowanej lubieżności. Nawet jego śmierć była niegodna. Biedny Jerzy zmarł w roku
1760, siedząc na królewskiej toalecie.
9. Wdowa Kapet
Reputacja kobiety dekadenckiej i ekstrawaganckiej, która na trwałe złączyła się z
postacią Marii Antoniny, nie była całkiem niezasłużona. Nawet jeśli nigdy nie skwitowała
doniesień o braku chleba niesławnymi słowami, Pozwólcie mi dokończyć ciasto , jej
wystawny styl życia raził wobec skrajnej nędzy i głodu, który ją otaczał. Sapiąca,
upudrowana królowa beztrosko ignorowała niedolę poddanych, pędząc życie wśród
rozbudowanego ceremoniału, obsesyjnie wydając pieniądze i ulegając absurdalnej modzie.
Królowa jest piękną kobietą , napisał jej brat, cesarz Austrii Józef II, podczas wizyty
we Francji w roku 1777, lecz pusto ma w głowie. Nie potrafi znalezć nic pożytecznego, lecz
marnotrawi czas na błahostki, które, chociaż całkiem niewinne, są niebezpieczne, ponieważ
rozpraszają jej umysł .
Być może wszystkiemu winna była prowokująca fryzura królowej. Mnóstwo włosów.
Olbrzymie koafiury Marii Antoniny były tak wymyślne - wymagające wielu godzin
układania, sięgające kilku stóp wysokości, bogato zdobione owocami, piórami, klejnotami i
figurynkami - że zdawały się trafnie wyrażać jej zupełnie pustą egzystencję. Chociaż głowa,
nosząca tę frywolną fryzurę, spadła w końcu pośród wrzasków ogarniętego rewolucyjnym
szałem pospólstwa, poniżająca egzystencja, do której zmuszono Marię Antoninę, zanim ją
ścięto, stanowiła nąjjaskrawszy kontrast wobec dawnego stylu życia przesadnie
rozpieszczanej francuskiej królowej.
Ta, która kiedyś pławiła się w blasku i luksusie pałacu w Wersalu, otoczona setką
nadskakujących dworzan gotowych ze sobą współzawodniczyć na każde jej skinienie,
znalazła się nagle w ciemnej więziennej celi przesiąkniętej wilgocią i lodowatym zimnem.
Bogate szaty i ozdoby zniknęły, ich miejsce zajęła jedna postrzępiona czarna suknia.
Pozbawiona towarzystwa dzieci lub choćby jednej zapalonej nocą świeczki, dawna królowa -
obecnie więzień numer 280 - musiała znosić chorobę i lęk sama jedna na wąskiej, plugawej
pryczy.
Postawiono ją przed sąd Trybunału Rewolucyjnego, który był istną parodią
sprawiedliwości. Nie bacząc na dowody, austriackiej dziwce , jak ją nazywano, postawiono
absurdalne zarzuty zabójstwa, zdrady stanu, a nawet kazirodztwa popełnionego z własnym
synem. Stojąc przed Trybunałem, niegdyś frywolna i zepsuta królowa dowiodła swojej klasy.
Zwróciła się do sądu z godnością i powagą, jakby znajdowała się ponad tym groteskowym
spektaklem, który jej zgotowano.
Dostrzec można było smutek na twarzach uczciwych widzów , napisał pózniej
naoczny świadek procesu, oraz obłęd w oczach stłoczonej ciżby mężczyzn i kobiet, którymi
celowo wypełniono salę - obłęd, który niekiedy ustępował miejsca uczuciu żalu i podziwu.
Oskarżyciele i sędziowie nie zdołali ukryć gniewu lub mimowolnego zagubienia, które
odczuwali w obliczu szlachetnej niezłomności królowej .
Werdykt ustalono już wcześniej - królową miał spotkać ten sam los, co jej męża.
Ludwika XVI, dziewięć miesięcy wcześniej. Byłą królową odprowadzono do jej nędznej celi,
w której miała oczekiwać na gilotynę. Wyznaczonego dnia, 16 pazdziernika 1793 roku,
przesłała dzieciom słowa pożegnania i zapisała w swym modlitewniku: Boże, zmiłuj się
nade mną! Nie mam już łez, by płakać nad wami, moje biedne dzieci. Adieu. Adieu! .
(Również egzekucja Ludwika XVI okazała się poniżającym publicznym widowiskiem. Po
ścięciu na gilotynie okaleczona głowa króla została pochwycona przez młodego strażnika,
który, według relacji jednego z naocznych świadków, paradował z nią po szafocie,
wykonując najbardziej okropne i nieprzyzwoite gesty .)
Pózniej przygotowała się do egzekucji, którą wyznaczono na południe. Gdy była
królową, Marię Antoninę zawsze otaczał cały orszak sług, podczas gdy ubierała się lub brała
kąpiel, ukryta za parawanem przez wzgląd na przyzwoitość. Teraz przydzielono jej do
pomocy tylko jedną kobietę. Ponieważ silnie krwawiła, poprosiła służącą, by zasłoniła ją, gdy
będzie zmieniać brudną bieliznę. Natychmiast podszedł do nas strażnik , wspominała
pózniej ta kobieta, stanął przy zagłówku i obserwował, jak się przebiera. Królowa założyła
chustę, by okryć nią ramiona, i z wielką uprzejmością rzekła: W imię przyzwoitości, pozwól
mi, monsieur, zmienić bieliznę na osobności. Strażnik odparł jednak, iż rozkazano mu cały
czas obserwować więznia i odmówił odwrócenia się .
Kat, syn człowieka, który ściął Ludwika XVI, wszedł do celi, by związać jej ręce i
obciąć włosy. Miała nadzieję, że zawiozą ją na miejsce egzekucji powozem, jak jej męża,
lecz
czekał na nią nędzny wóz - taki, jakim wożono na śmierć pospolitych przestępców. Czując,
że
traci przytomność, była królowa Francji poprosiła o rozwiązanie rąk, by mogła się oprzeć o
więzienny mur.
Odwrócona tyłem do kierunku jazdy, w wozie toczącym się na plac Rewolucji, ze
stoickim spokojem znosiła gwizdy ciekawskich tłumów, które zgromadziły się na trasie jej
przejazdu. Mieszkańcy uznali jej egzekucję za okazję do świętowania. Na placu, na którym
stała gilotyna, sprzedawano owoce i wino podnieconym gapiom, którzy tłoczyli się wokół
szafotu, by móc zobaczyć, jak wdowa Kapet straci głowę.
Pośród tego przerażającego otoczenia Maria Antonina nad wiek postarzała,
pozbawiona jasnych włosów - pozostała spokojna i godna. Przypadkowo potrąciwszy kata
podczas wchodzenia na szafot, przeprosiła go uprzejmie. Pardon, monsieur. Nie chciałam
tego uczynić . Następnie przywiązano ją do gilotyny i zapięto drewnianą obręcz na szyi. Po
chwili głowa odpadła, odrąbana od tułowia. Kat uniósł ją, by wszyscy mogli zobaczyć. Tłum
zaryczał na znak aprobaty
10. Pamiątkowy penis
Chociaż każdy człowiek zasługuje po śmierci na odrobinę szacunku, wydaje się, że
nie było to dane Napoleonowi Bonaparte. Jeśli pochodzenie małego, wysuszonego
przedmiotu przechowywanego w szpitalu w Nowym Jorku jest takie, jak powiadają, mały
cesarz został pochowany w Paryżu bez pewnego ważnego elementu swojej anatomii.
Chociaż czas najwyrazniej odcisnął piętno na brakującym fragmencie cesarskiego
ciała, który ma teraz wielkość małego palca, niewiele większym był pewnie i wcześniej.
Jego organy rozrodcze były małe, uległe wyraznej atrofii , zanotował lekarz obecny podczas
autopsji Napoleona w roku 1821. Powiadali, że na jakiś czas przed śmiercią był
impotentem .
To właśnie po owej autopsji, wykonanej na leżącej na południowym Atlantyku
Wyspie św. Heleny, gdzie Napoleon przebywał na wygnaniu pod brytyjskim nadzorem
wojskowym, korsykański kapelan imieniem Vignali odciął cesarskiego penisa jednym
szybkim pociągnięciem noża. Voila! I już jest mój! , miał rzekomo pózniej napisać.
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Podobne
- Home
- Moore, Michael Degraissez moi ca (downsize this) [français]
- Koryta Michael Lincoln Perry 02 Hymn Smutku
- Moorcock, Michael Corum 4 Das Kalte Reich
- Gibraltar Earth Michael McCollum(1)
- Evil Triumphant Michael A. Stackpole(1)
- McCollum_Michael_ _Wiecej_niz_nieskonczonosc
- CzterdzieĹci Ĺźab, jeden krĂłlewicz Natalie Fields
- Mishra Podstawy Jogi KrĂłlewskiej
- 00000244 Twain KrĂłlewicz i Ĺźebrak
- Rice Anne Spiaca Krolewna 1, Przebudzenie Spiacej Krolewny
- zanotowane.pl
- doc.pisz.pl
- pdf.pisz.pl
- sulimczyk.pev.pl
