Cathie Linz Czas wĹĂłczÄgi i czas miĹoĹci

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Abbie. Może dopiero wtedy, gdy zostanie jego kochanką, on
odzyska spokój ducha.
Oczywiście nie zamierzał się wiązać na stałe. Takie słowa
jak na zawsze" czy póki śmierć nas nie rozłączy" nie były
pojęciami z jego słownika. Ale dopóki byli tu razem - on
i Abbie - mogli spędzać ze sobą szczęśliwe, niezapomniane
chwile. Ale najpierw musiał ją zdobyć.
- Posłuchaj, Raj... Nie chciałbym, żebyś się denerwowała,
kiedy zrobię coś dziwnego... coś z Abbie, co może cię trochę
oburzyć.
- Będziesz przynajmniej łaskaw mnie o tym uprzedzić?
- Nie. Lepiej, żebyś nie musiała kłamać ani mówić jej, że
o wszystkim wiedziałaś.
- Wolę nie myśleć, co z tego wyniknie, ale powiedziałam
jej, że według mnie wart jesteś sporego ryzyka.
- Jestem wart o wiele więcej - zapewnił ją z triumfalnym
uśmiechem. -I przekonam o tym Abbie, zobaczysz!
CZAS WA�CZGI I CZAS MIAOZCI 97
Prawdopodobnie Cyganie uprowadzali swoje wybranki
w nocy, ale jazda konno po ciemku była trudna nawet w nor�
malnej sytuacji - bez zbuntowanej kobiety w ramionach. Dla�
tego zdecydował się urządzić porwanie w biały dzień.
Wszystko dokładnie zaplanował. W liście do Raj napisał,
że zabiera Abbie do starej chaty na wzgórzu, położonej w naj�
dalszym zakątku posiadłości, tam, gdzie nikt ich nie znajdzie,
i że wrócą za kilka dni.
Po południu Dylan wyśledził Abigail w jej ulubionym
miejscu, na szczycie najbliższego wzgórza, między dwiema
ogromnymi jodłami.
Podszedł do niej z Podróżnikiem od strony osikowego gaju
za domem, nie chcąc, mimo całej swojej determinacji, zakra�
dać się jak złodziej. Miała na sobie dżinsy i czerwoną koszu�
lową bluzkę. Dylan uśmiechnął się. Wiedząc, że czerwony
kolor przynosi szczęście w miłości, zawiązał na szyi czerwo�
ną apaszkę.
Abigail wyglądała na zaskoczoną. Zanim zdążyła wyrazić
swoje zdumienie, Dylan pochylił się nad nią, objął mocno
i posadził na siodle.
- Co ty, do diabła, robisz? - wrzasnęła.
- Porywam cię. Oprzyj się o mnie wygodnie i podziwiaj
krajobraz.
ROZDZIAA SI�DMY
- Oszalałeś? - Kiedy Abigail odwróciła głowę, włosy za�
kryły jej usta, co ostatecznie wyprowadziło ją z równowagi.
- Upiłeś się czy co?! - wrzasnęła. - Jeżeli to ma być żart, to
wcale mnie nie bawi, rozumiesz?
- Na zabawę przyjdzie pora pózniej - zapewnił ją z sza�
tańskim uśmiechem, zaciskając ręce wokół jej talii. - Niech
ci nie przyjdzie do głowy żaden głupi pomysł, żeby się uwol�
nić. Jedno z nas mogłoby skręcić kark.
Zabrzmiało to jak grozba. I wzbudziło w Abigail okropne
podejrzenie, że dała się wystrychnąć na dudka. Może niesłu�
sznie obwiniała Hossa Redkinsa; podczas gdy prawdziwym
sprawcą jej kłopotów był Dylan? A może to Hoss wynajął
Dylana do brudnej roboty?
- Dokąd mnie wieziesz?
- Na przejażdżkę po twojej posiadłości.
- I pewnie nic nie wskóram, jeśli ci powiem, że nie mam
ochoty zwiedzać tej posiadłości z tobą.
- Wiem, że w tej chwili jesteś na mnie zła.... - zaczął
łagodnie.
- Raczej wściekła!
- Ale ja nie miałem żadnego wyboru. Postawiłaś mnie pod
ścianą. Nie chciałaś ze mną rozmawiać na ranczu, więc mu�
siałem znalezć jakieś wyjście. Gdybyś nie była tak uparta...
CZAS WA�CZGI 1 CZAS MIAOZCI 99
- Ja? To ty mógłbyś dawać lekcje osłom!
Dylan prowadząc miękkim, łagodnym galopem Podróż�
nika, pocieszał się w duchu, że sytuacja nie jest tragicz�
na, skoro Abigail nie wyrywa się i nie przeszkadza mu
w jezdzie. Co nie zmieniało faktu, że słyszał niemal, jak jej
mózg, pracujący na maksymalnych obrotach, trzeszczy z wy�
siłku...
- O czym myślisz? - spytał.
- Wcale nie jesteś tego ciekaw.
- Gdybym nie był ciekaw, nie pytałbym.
- Zastanawiam się, co chcesz osiągnąć tym kretyńskim
wyczynem.
- Myślałaś nie tylko o tym.
- Jasne, znasz lepiej ode mnie moje własne myśli! Nadęty
bufon! Egoista!
- Chyba się mnie nie boisz?
- Nie bądz śmieszny!
- Wiesz, że za nic bym cię nie skrzywdził, prawda?
- Za nic! Ani ty, ani Hoss Redkins.
Dylan zesztywniał z przerażenia.
- Nie mam nic wspólnego z Redkinsem.
- Obaj jesteście samcami, którym się wydaje, że mogą
robić, co chcą.
- Wiesz, czego ja chcę? - szepnął, dotykając wargami
wrażliwego miejsca za uchem Abigail.
- Rancza.
- Skąd ci to przyszło do głowy? Naprawdę myślisz, że
chodzi o ranczo?!
- A nie jest tak?
100 CZAS WA�CZGI I CZAS MIAOZCI
- Nie, do ciężkiej cholery, nie jest!
- Więc o co chodzi?
- O to. - Pochylił się i pocałował ją w usta.
Abigail myślała, że wie już wszystko o jego pocałunkach,
że doświadczyła całej ich gamy - od delikatnych, ukradko�
wych po najbardziej namiętne. Ale Dylan jeszcze raz ją za�
skoczył.
Ten pocałunek był inny niż poprzednie. Wszystkiego było
w nim więcej. Więcej niecierpliwości, więcej pożądania, wię�
cej determinacji.
Straciła poczucie czasu. I wolę walki. Nie wiedziała, jak
długo były złączone ich usta. Choćby upłynęły godziny, albo
cały dzień, nie wiedziałaby... Jednego tylko była pewna: za�
pamiętała się w tym pocałunku bez reszty, nie broniąc się ani
przez chwilę. Kiedy Dylan uniósł wreszcie głowę, żeby za�
czerpnąć oddechu, przesunął w górę rękę i położył ją na piersi
Abbie.
- Serce bije ci tak mocno...
- Twoje też - szepnęła. - A niech to... blady bawół!
- To znaczy dobrze czy zle?
Chciała powiedzieć, że jedno i drugie. Dylan wyglądał
tak wspaniale... Czerwona apaszka pod szyją podkreślała
jego cygańską urodę - śniadą cerę, szerokie kości policzko�
we, ciemne, lśniące oczy. Ale z nią było gorzej niż zle. Bała
się. Nie panowała ani nad sytuacją, ani nad własnymi uczu�
ciami. [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podobne